کفاره

?کفاره در روزه سه مورد است:

۱. افطار عمدی روزه ماه مبارک رمضان با کار حلال: مخیر بین آزاد کردن بنده و دو ماه پی در پی روزه گرفتن و اطعام شصت فقیر است.

۲. افطار عمدی روزه ماه مبارک رمضان با کار حرام: به نظر مشهور فقها بنابر احتیاط بین هر سه مورد جمع نماید(آقای سیستانی: یک مورد کافیست)

۳.افطار عمدی روزه قضا بعد از اذان ظهر: باید به ده فقیر طعام بدهد.

✍? چند نکته:
الف) در کفاره تعداد فقراء نباید کم شود مثلاً نمی‌شود شصت مدّ طعام را به ده فقیر و به هر نفر شش مدّ داد.

ب) پرداخت کفاره زمان خاصی ندارد تا آخر عمر هر وقت خواست می تواند بپردازد. اما به گونه ای نباشد که اهمال و کوتاهی در انجام وظیفه محسوب شود.

ج) در کفاره انسان مخیّر است بین إشباع (یعنی سیرکردن فقیر) و تسلیم مدّ(یعنی طعام را به صورت خام به خود فقیر بدهد) پس اگر إشباع را انتخاب کرد باید به فقیر مقداری غذا بدهد که بخورد و سیر شود و فرقی نمی‌کند که چه غذایی و به چه وزنی باشد مهم این است که بخورد و سیر شود. ولی اگر تسلیم مدّ را اختیار کرد باید غذای متعارف باشد (مثل گندم، آرد، نان و برنج) و وزن آن حتما به ۷۵۰ گرم (و در نظر آقای شبیری ۹۰۰ گرم) برسد و در این صورت فقیر لازم نیست آن طعام را بخورد بلکه می‌تواند آن را به شخص دیگری بدهد یا آن را بفروشد .

د) در روزه علاوه بر این سه موردی که ذکر شد برای تاخیر قضای روزه هم «کفاره» گاهی گفته می‌شود. غیر از این موارد چیزی به عنوان کفاره نداریم و مواردی مثل مدِّ طعام برای شخص مریض فدیه است و نه کفاره و مسامحة به آن‌ها کفاره گفته می‌شود. حتی در بعضی متون فقهی فتوایی یا علمی هم مسامحةً از فدیه به کفاره تعبیر شده است.